شنبه, ۲۲ خرداد ۱۳۹۵، ۰۴:۴۵ ب.ظ
دستورالعمل عرفانی ایت الله بهجت (ره)
جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می کنند؛ اگر مقصودشان این است که
بگوئیم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع
پوشیده نیست. و اگر بگویند کلمه
ای می خواهیم که امّ الکلمات باشد و کافی برای سعادت مطلقه دارین باشد، خدای تعالی
قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند. پس عرض می کنم که
غرض از خلق، عبودیت است ( و ما خلقت الجن و الانس إلا لیعبدون. سوره ذاریات/56 ) و
حقیقت عبودیت؛ ترک معصیت است در اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح. و ترک معصیت، حاصل
نمی شود به طوری که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان
و مکان و در میان مردم و در خلوت « ولا أقول سبحان الله و الحمد لله، لکنه ذکر الله
عند حلاله وحرامه ».
۹۵/۰۳/۲۲