فضیلت و شرافت فقر
حدیث داریم که : اگر خدا کسی را دوست داشته باشد او را مبتلا می کند. چون محبت او بیشتر شد ، مال و اولاد و اهل و عیال را از او می گیرد. در حدیث دیگری پیامبر(ص) می فرماید وقتی خداوند با من تکلم کرد فرمود: ای پیامبر من اگر بنده ای را دوست داشته باشم سه چیز به او عطا می کنم ؛ دل او را محزون می کنم، بدنش را بیمار می کنم ، دست او را از مال دنیا خالی می کنم.
ولی چرا خداوند این کار را می کند؟ دلی که خیلی شاد و فرحناک است و خوش است به یاد خدا نیست ولی به محض اینکه ناراحت می شویم اولین کسی را که مخاطب قرار می دهیم خداست. یعنی به محض اینکه ناراحت می شویم اولین مخاطب ما خداست و خدا را صدا می زنیم. خدا هم چون بنده هایش را می شناسد، یک کاری می کند که بنده اش به طرفش برود. موقعی که شاد هستیم دیگر خدا را فراموش می کنیم. خداوند با بنده هایش لج نیست. مردم عوام می گویند یعنی چه؟ این چه دوست داشتنی است؟ ولی خداوند چون بنده اش را دوست دارد ، می خواهد کاری کند که بنده اش با او دائماً در ارتباط باشد عین بچه ای که اگر کسی دوست داشته باشد به طرفش بیاید چیزی مثل خوراکی را در دستش می گیرد و می گوید اگر این را می خواهی بیا بگیر ولی در واقع می خواهد بچه را بوس کند.
این کار خداوند هم همین حالت را دارد، بنده را مریض می کند تا ناله کند و کمک بخواهد، بی پولش می کند تا از خداوند کمک بخواهد و....
در حدیث معراج در تفسیر المیزان آمده است که خداوند فرموده است بنده ای را که دوست داشته باشم اگر سر قلۀ کوه قاف برود که هیچ کس نباشد، یک نفر را مأمور می کنم که برود آنجا و دل بنده ام را بشکند که من به او ثواب بدهم و اجر و درجه نصیبش کنم. این قضیه دل آدمهای خوب را آرام می کند. دنبال این نباشیم که دنیا برای ما بهشت باشد و کسی با ما کاری نداشته باشد و دلمان را نشکند(دنیا اینطور جایی نیست) . گاهی اوقات انسان ظرفیت دارد و امتحان می شود ولی گاهی اوقات در حین امتحان ظرفیت او بالا می رود . چون خداوند ارحم الرّاحمین است وقتی بنده اش را امتحان می کند کمک و یاریش هم می کند و هیچ وقت به حال خودش رها نمی کند.
منبع: معراج السعادة - مرحوم ملا احمد نراقی